आमची पहीली ट्रीप!

आमचं लग्न ज्यावेळी झालं त्यावेळी आम्हि दोघेही खूप बिझी होतो. लग्न सुध्दा अगदी दोन तासाच्या वैदिक विधींमध्ये संपन्न झालं. नवर्‍याचं पी. एच. डी. चालू होतं आणि मला नुकतीच एका कॉलेज मध्ये लेक्चररशीप मिळाली होती. त्यामुळे सुट्टी मिळणं शक्यच नव्हतं. त्यामुळे लग्नानंतरचे फिरायला जाणे वगैरे झालेच नाही. साधारण ७-८ महिन्यांनी मला जून मध्ये उन्हाळ्याची सुट्टी (पावसाळ्याच्या सुरूवातीला) मिळाली. आम्ही त्र्यंबकेश्वरला जाण्याचं ठरवलं. त्याला दोन कारणं होती. पावसाळ्यात त्र्यंबकेश्वर आणि परिसर अतिशय सुंदर असतो. माझ्या नवर्‍याला ज्योतीर्लिंग म्हणजे काय हे नीट दाखवायचं होतं. अरे सांगायचंच राहीलं माझा नवरा एक परदेशी आहे. पण त्याला हिंदू धर्म- भारतीय संस्कृती याचं खूप आकर्षण आहे. त्यामुळे त्याला इतर टुरिस्ट जिथे जातात (उदा. गोवा) तिथे जायला आजीबात आवडत नाही. त्यामुळे हळूहळू त्याला आपल्या संस्कृतीची खरी ओळख करून देणे चालूच असते.

तर आम्ही भर दुपारी एक वाजतची एशीयाड पकडून नासिक मार्गे रात्री अकराच्या पंधरा मिनिटे आधी त्र्यंबकेश्वरला पोहोचलो. गावाच्या वेशीवरच शेगाव येथील गजानन महाराज संस्थानचे भक्तनिवास आहे तिथेच सामान घेऊन गेलो. रात्री अकराच्या सुमारास त्यांच्या स्वागत कक्षामध्ये एक तरूण स्त्री एका परदेशी माणसा बरोबर बघुन तिथल्या व्यवस्थापकांचे तसेच आजूबाजूच्या भक्तांचे (जे कक्ष मिळवण्यासाठीच्या प्रतिक्षेत होते, निवांतपणे रात्रीची हवा खायला बसलेले) डोळे आश्चर्याने मोठे झाले. मी अगदी सहजपणे काऊंटरपाशी जाऊन एक डबल रूम मिळेल कां असे विचारले? मला लग्नानंतर एका परदेशी- गोर्‍या माणसा बरोबर वावरायची इतकी सवय झाली होती की त्या लोकांच्या मनात काय चालू असेल ही कल्पना सुध्दा मनाला शिवली नाही. त्या काऊंटर वरील माणसाने मला पुन्हा विचारले की कोणासाठी डबल रूम? मी सहजपणे म्हणाले मी आणि माझ्या मिस्टरांसाठी. त्याने मला लगेच मॅरेज सर्टीफीकेट मागीतले. मला क्षणभर कळेच ना की तो माझ्याकडे मॅरेज सर्टीफीकेट का मागतोय ते. मी त्याला लगेचच कारण विचारलं. तो जेव्हा हे म्हणाला की तुमचं दोघांचं लग्न झालं आहे याला पुरावा काय? तेव्हा कुठे सगळा प्रकार लक्षात आला. नेमकी निघताना खूपच घाई झाल्याने (नेहमीप्रमाणे) बाबांनी आधीच आठवण करून देऊन सुध्दा आम्ही दोघेही मॅरेज सर्टीफीकेट बरोबर घ्यायला विसरलो. मी त्याला पुष्कळ सांगायचा प्रयत्न केला, लग्नाचे फोटो (डिजीटल कॉपीज) दाखवते, वडिलांशी फोन वर बोलून खात्री करून घ्या वगैरे सगळे प्रकार सुचवुन झाले. पण हा मॅरेज सर्टीफीकेट वरच अडून राहिलेला. शेवटी त्याला सांगीतलं की आम्ही ते आणायला विसरलो आहोत. आता काय करायचं? तो पर्यंत रात्रीचे ११.१५ झालेले. गावात इतर कुठे जायचे तर खूपच उशीर झालेला. शेवटी त्याच्या कडे पुण्याला घरी फोन करायची परवानगी मागीतली. बाबांशी बोलल्यावर त्याला विचारले इथे फॅक्स मशीन आहे का? ते नाही म्हंटल्यावर बाबांनी घरून इ-मेल ने स्कॅन केलेली कॉपी पाठवण्याचा पर्यायपण बंद झाला. तो पर्यंत ११.३० होत आलेले. मी त्यांना इतक्या रात्रीचे आम्ही कुठे जाणार म्हंटल्यावर तुम्हाला आजच्या पुरती सार्वजनिक खोलीत (एका खोलीत १५-२० जण) जागा देतो असे म्हणाले. आमची तोंडं अगदी इवलीशी झाली होती. माझाही हा पहिलाच अनुभव त्यामुळे आता काय करावे याचा एकमेकांत विचार विनीमय करत असताना (कारण नक्की काय चालू आहे हे माझ्या नवर्‍याला मराठी त्यावेळेस येत नसल्याने समजलं नव्हतं, तसेच जर सार्वजनिक खोलीत रहायची वेळ आलीच तर त्याची मानसिक तयारी करण्यासाठी..........मी एकटीच खिंड लढवत होते.....अजुनही ९९% मलाच खिंड लढवावी लागते...असो) एकदम त्यांच्यातील एक माणूस म्हणाला की त्यांच्या कडे अजुन एक उपाय आहे. मग त्याने मला तो उपाय सांगीतला.


उपाय भन्नाटच होता. म्हणजे त्यावेळी तरी मला तसच वाटलं. त्यांनी आम्हाला दोघांना दोन वेगवेगळे फॉर्म्स दिले. एक नवर्‍याने भरायचा (त्याची स्वत:ची तसेच बायकोची पूर्ण माहीती म्हणजे अगदी बहीण-भावंडे, घरातील इतर सगळे यांची नावे, व्यवसाय, त्यांची असलेली नाती इ. ) आणि तसाच फॉर्म बायकोने भरायचा. फॉर्म भरताना दोघांनाही वेगवेगळ्या खोलीत नेले म्हणजे आम्ही कॉपी करणार नाही. मला जरा हा प्रकार धोकादायकच वाटला. कारण बर्‍याच वेळा नवरे लोकांच्या बायकोच्या माहेरच्यांची नावे लक्षातच नसतात. आणि त्यातून माझा नवरा तर परदेशी. जरी तो संस्कॄत पंडित असला तरी माझ्या तीन बहीणी त्यांचे नवरे आणि मुले या सगळ्यांची नावे, त्यांचे व्यवसाय कसे लक्षात राहतील, तसेच माझी आई माझ्या लग्ना आधीच निवर्तल्याने तिचे नाव तर याच्या लक्षात रहाणे शक्यच नाही. मी तसे लगेच त्यांना सांगून टाकले. आमच्या दोघांचेही प्रश्नपत्रिका सोडवुन झाल्यावर त्यांनी आमच्या उत्तरपत्रिका मॅच करून पाहील्या. जस जशी सगळी उत्तरं मॅच व्हायला लागली तसतसे त्यांच्या चेहर्‍यावरचे भाव बदलायला लागले. मला एक महत्दाश्चर्याचा धक्का म्हणजे माझ्या नवर्‍याने सगळी माहीती (सगळ्यांच्या नावांसकट अगदी माझ्या आईच्या नावासहित) व्यवस्थित लिहीली होती. मला जास्त काळजी कारण माझ्या कडची नावं आणि माणसं यांची संख्या त्याच्याकडच्या तुलनेत खूपच जास्त होती. जेव्हा सगळीच माहीती बरोबर आणि अचूक निघाली तेव्हा मात्र त्यांनी आमची माफी मागीतली आणि हे सुध्द्दा सांगीतलं की आम्हाला इतकं कठोर व्हावच लागतं नाहीतर आम्ही क्षेत्राचं पावित्र्यं कसं राखणार? आणि तुमच्या कडे पाहून वाटलं की जर तुम्ही खरंच लग्न झालेले असाल तर तुम्हाला एकमेकांची पूर्ण माहीती असेलच. तेव्हा आम्ही तुम्हाला ते फॉर्म्स भरून देण्यास सांगण्याचं ठरवलं. पुढे आमचा तिथला निवास अतिशय छान झाला हे वेगळं सांगायलाच नको. अगदी आम्ही आमचा निवास एक दिवसाने वाढवण्या इतपत आम्हाला त्या सगळ्या परिसरात छान वाटलं. गंमत म्हणजे, भक्तनिवास मधील व्यवस्थापक स्वयंसेवकांना एक परदेशी गोरा माणूस आपल्या सारखाच, भोजनगृहात सगळ्यांबरोबर हाताने जेवतो (चमचा न वापरता) याचं अपरूप वाटत होतं.  अगदी नाही म्हणायला पहिल्या दिवशी मंदिराच्या बाहेर असलेल्या पाटीने "फक्त हिंदू धर्मियांनाच परवानगी" या फलकाने थोडं नाराज व्हायला झालं. पण नंतर काही जणांनी सांगीतलं की आत जायला काहीच हरकत नाही फक्त गाभर्‍यात सोवळे नेसलेल्यांनाच किंवा ओलेत्यानेच प्रवेश आहे. आमच्या गाभार्‍यात जाणे महत्वाचे नसून देवाचे लांबून दर्शन घेणे व मंदिराचे प्राचीन हेमाडपंथीय कोरीवकाम पहाणे यालाच अधिक प्राधान्य होते.

लग्नानंतरच्या या पहिल्याच ट्रीपने आम्हाला बरेच धडे दिले की जे आम्हाला आमच्या पुढच्या वैवाहिक आयुष्यात खूपच उपयोगी पडले आहेत.